Siódmy list

Kochany Synku, 

Z każdym tygodniem coraz bardziej jestem do Ciebie przywiązana i coraz mniej wyobrażam sobie jak mogłam bez Ciebie żyć. Wygląda na to, że Ty masz odczucia podobne, bo od kilku dni jesteś moim wiernym, niestrudzonym cieniem. Nie mogę kroku zrobić żeby Twoje plaskające o drewnianą podłogę rączki nie podążały za mną ciągnąć za sobą plączące się nóżki w śmiesznych rajtkach. Brzmi uroczo, ale bywa bardzo uciążliwe i irytujące. [Tak - używam tego słowa w stosunku do mojego zawsze słodkiego synka.] Wiktor, bywasz bardzo irytujący i potrafisz wyprowadzić mnie z równowagi. Na szczęście masz też ten szelmowski, nieodparty urok, który sprawia, że rozdrażnienie ustępuje miejsca błogiej pewności, że cięższe chwile zawsze miną.

Dzisiaj kończysz 7 miesięcy i w cudowny sposób właśnie dzisiaj po raz pierwszy sam odpłynąłeś w łóżeczku - bez tulenia, bez piersi, bez płaczu – słuchając tylko mojego głosu i bajki o dziecku i dyniowym drzewie (!!!). Obróciłeś się na boczek, patrząc na mnie przez kilka minut bez ruchu i w pewnej chwili zamknąłeś oczy. Tak po prostu zasnąłeś. Czy tak już będzie? Oj, przez te kilka miesięcy nauczyłam się nie przyzwyczajać się do niczego i nie dopatrywać się schematów. Wszystkie mamy pożądają kojącej powtarzalności, ale dzieci tego niestety nie wiedzą. Bo gdyby wiedziały, to zrobiłyby wszystko żeby ich mamy były zadowolone.  Synku, śpij dobrze. A jutro uwiesisz się znowu mojej nogi i tak sobie razem pobędziemy.

Mama