Chociaż mówią, że się rozmiar nie liczy.

 

Wciąż w głowie mi się nie mieści, 

że kiedyś było czterdzieści

A teraz trzydzieści sześć

(Choć prawie nie przestaję jeść).

W ciąży bardzo przytyłam i chociaż nie było tego aż tak widać, to pod koniec ważyłam 88 kilo. Trzy tygodnie po porodzie było już 17 kilo mniej, a potem waga już tylko spadała i spadała. Niezależnie od ilości pochłanianych słodyczy, podwójnych obiadów i kanapek z potrójnym serem chudnę i powoli nie mam już co na siebie włożyć. Podczas koniecznych zakupów wpadła mi w oko przepiękna sukienka. Obcisła, czarno-biała, idealna na biurowe przyjęcie, na jakich się kiedyś bywało... Rozmiar 36. Zrezygnowana już chciałam ją odwiesić, ale co tam, pomyślałam, zaryzykuję i z wieszakiem popędziłam do szatni. Wysupłałam lekko zdziwionego Wiktora z chusty i przymierzyłam. Pasowała. Patrzyłam na siebie w tej pięknej sukience w ledwo co oswojonym rozmiarze 36 i przez chwilę widziałam się na bankiecie, jak z kieliszkiem szampana w dłoni opowiadam zafascynowanym słuchaczom o moich najnowszych projektach. Ech. Żeby tak wyglądała praca to bym za nią bardziej tęskniła :) Odprowadziłam śliczną sukienkę na miejsce, a sama, w dżinsach, płaskich kozakach, z przerzuconą przez ramię pseudo wojskową parką w maskującym kolorze brudnej zieleni udałam się dalej w poszukiwaniu rzeczy bardziej praktycznych...

PS A szpilki czasem sobie w domu ubieram i paraduję. Jak Wiktor grzecznie śpi, a Arek dla odmiany jest bardzo, bardzo niegrzeczny...