Wiktor i sprawa dobroczynienia.

Nakręciliśmy się i zakręciliśmy. Wrzuciliśmy pieniądze do puszki, a Wiktor posłuchał opowieści o dzielnym Jurku, który od dwudziestu lat w ludziach dobra poszukuje. O dobroczyniącym Jurku, który zdobył zaufanie i zmobilizował miliony Polaków do podzielenia się zarobionymi pieniędzmi i to z uśmiechem wielkim jak wielka orkiestra. O dobrych ludziach, którzy złożyli się na najnowocześniejszy sprzęt medyczny, dzięki któremu mogłam, zaledwie kilkanaście godzin po jego urodzeniu, dowiedzieć się, że ma zdrowy słuch. Wiktor posłuchał o pomaganiu, o solidarności z mniejszymi niż my szczęściarzami, z ludźmi, którzy nie potrafią sobie czasem radzić, ale którym wystarczy czasem pomocna dłoń żeby ruszyli przed siebie z nową nadzieją. I nie chodzi tylko o pieniądze, pomoc materialną. Czasem ktoś potrzebuje naszej wiary w niego, naszej siły, która go wyniesie ponad jego problemy, kompleksy i ograniczenia. Czasem potrzeba tylko naszego uścisku i słowa otuchy, pocieszenia i zapewnienia, że jesteśmy blisko. Otwierając się na innego człowieka, możemy być szczęśliwsi. Bardzo ważne jest jeszcze też Wiktorku - powiedziałam z czułością w głosie - żebyś Ty też umiał prosić o pomoc. Bez wstydu, fałszywej i niepotrzebnej dumy, zawsze wtedy kiedy będzie Ci ciężko. Z wieloma trudnymi rzeczami będziesz umiał sobie poradzić sam, tego jestem pewna, ale będą sprawy, które Cię przerosną. Nie bój się prosić z obawy o odrzucenie. Ktoś odmówi, ktoś inny nie. Zwracając się o pomoc, zwyczajnie zwiększasz swoje szanse. To proste i trudne jednocześnie, ale wierzę, że Cie tego nauczę.

Wiktor wysłuchał mnie ze spokojem i uwagą, zamrugał ze zrozumieniem i zasnął. A my podziwialiśmy przez okno wystrzałowe światełko do nieba, jak co roku czując prawdziwą dumę z bycia tu i teraz.